[GABINET OSOBOWOŚCI] Starsze panie z zaćmą i trochę ich córek - istota rodziny w szpitalu

Pierwsze dwa dni w szpitalu były lekkie, w weekend zaś czułam się już jak w domu. Jestem typową masochistką i moja wena jest uzależniona od rozpaczy i smutku, jaka wokół mnie się gromadzi. Innymi słowy - dziwak ze mnie. Ale przynajmniej jestem dobrym obserwatorem. Prawdopodobnie. 

W czwartek i piątek leżałam z kilkoma paniami, które miały mieć zabieg zaćmowy - prosty i szybki, część z nich w ciągu kilku godzin od przyjęcia mogła wrócić do domu. Zazwyczaj bezproblemowy, wywoływał niesamowicie wiele emocji, nieprzyjemnych i zbyt długo unoszących się pod sufitem sali. Czasami miałam ochotę wstać, rzucić kroplówką i wyjść. Byłam jednak zmuszona do przysłuchiwania się mądrościom... nie tyle co starszych kobiet, co ich własnych córek. 

Mówicie, że starsze panie są złośliwe i wiecznie marudzą? Nie widzieliście w akcji ich młodszych portretów. Kobiet, które musiały spędzić  kilka godzin przy swoich mamach, pełne frustracji i złości na to, że muszą być właśnie w tym miejscu. 

Sama nie wiem, na czym powinnam się skupić najpierw, ale wiek ma pierwszeństwo. Starsze panie, które spotkałam, różniły się od tych z mojego miasta zombie. Były, o dziwo, bardziej serdeczne i uśmiechnięte niż te mijane na ulicy. Być może powodem była kroplówka i to, że wyglądałam jak kawałek serdelka opakowanego w czerwoną, lśniącą  torebkę. A być może były przerażone i uprzejma rozmowa pomagała im rozłożyć strach na czynniki pierwsze? Chyba ja tak miałam, więc chętnie uczestniczyłam w wymianie poglądów, powtarzając raz za razem, że nie jestem na zabiegu zaćmowym, wręcz przeciwnie - nie mają pojęcia, co mi jest, ale niedługo może się dowiem. Panie często się uśmiechały, zupełnie inaczej niż córki. 

I tu mi zaraz w głowie wykwitł pomysł na ten felieton. O córkach-krowach, którym niezbyt zależy na stanie zdrowia. Córek, które potrafią do swojej matki powiedzieć przy ludziach zamknij się. Owszem, rozumiem, że znalazły się w niezbyt ciekawej sytuacji - szpital to jednak szpital. Ale rozumiałam strach tych kobiet. Sama się bałam, panicznie, nauczona jednak, że strach dusi się w zarodku, starałam się nie mówić tak jak one. A mogłam. Pytanie o to, czy oślepnę, otrzymał w końcu w poniedziałek lekarz, a ja powiedziałam to tak, jakby od tego zależało całe moje życie. Bałam się. One się bały, reszta nie mogła tego zrozumieć.  

Ja nie mogłam zrozumieć, dlaczego rodzina nie umie się połączyć nawet w obliczu jakiegoś zabiegu, w obliczu pobytu w szpitalu. Mam wrażenie, że jest to tak niepożądana rzecz, że wszyscy czują wielki wstręt do miejsca, w którym się znaleźli i przychodzą tu za karę. 

Jedna z pań, zasuszona, chuda staruszka z wysoko zadartym nosem bardzo lubiła chwalić się wnuczką. Mała miała chyba dwanaście lat i grała na skrzypcach. Mówiła, że jeździła z nią autobusem do drugiego miasta, by mała mogła pobierać lekcję muzyki w szkole muzycznej. Szalała na jej punkcie, serio. I kiedy w końcu dziewczynka ją odwiedziła, widziałam, że zupełnie nie jest zainteresowana babcią. Grała na komórce, podczas gdy staruszka nie mogła oderwać od niej wzroku. Obserwowałam je, udając, że czytam książek, która doszczętnie mnie pochłonęło. Tymczasem nie pamiętam nawet, jakiego autora miałam w rękach, skupiona na scenie po skosie. 

Kobieta - matka i córka siedziały około piętnastu minut, wymawiając się po kwadransie późną  porą. Kiedy się żegnały i odwróciły tyłem, ruszyły do wyjścia, widziałam - jestem pewna -  ból na twarzy staruszki. Chciałam do niej podejść, tak automatycznie i przytulić, ale to nie był dobry czas na takie ekscesy. Sama nie miałam siły i, możecie wierzyć lub nie, takie sytuacje nie pomagają w zrozumieniu i pogodzenia się ze swoim życiem i swoją dolegliwością. 

Myślałam, że szpitale leczą ludzkie ciała i czasami serca, ale może po prostu naczytałam się zbyt wielu bajek? Może instytucja rodziny istnieje już z założenia, żeby istniała, bo to ona trzyma społeczeństwo. Miłość? Wzajemna relacja - tak. Głębsze uczucie? Podszyte surowym obowiązkiem i czasami nawet pieniędzmi. Gdzie są rodziny, które skupiały się wokół siebie  i pomagały przetrwać najgorsze chwile? 

Przewartościowałam przy okazji takie pobyty w szpitalu. Jeden dzień może być tak samo porażający jak i niecały tydzień, który spędziłam, pełen niepewności. Może się okazać, że twoje oczy nie mogą zostać naprawione. Mogą ci wykryć nie zapalenie nerwu wzrokowego, ale poważną neuropatię. I w tym momencie starsi ludzie stają ci się bardzo bliscy i rozumieją cię lepiej, niż rodzina. Ba, nie tylko osoby 60+. Także młodsze, w średnim wieku i ci, którzy rok wcześniej przez wiek mogli się znaleźć na oddziale dziecięcym. Nie zmienia to faktu, że powinniśmy odwiedzać bliskich leżących w szpitalu. Da im to siłę i nie martwcie się, jeżeli będą  marudzić. To naturalne. To normalne. To ucieczka od własnego przerażenia. 

Lepiej być człowiekiem dobrym, bo może się zdarzyć, że to ty trafisz do szpitala i twoja rodzina nie będzie miała ochoty cię odwiedzić. Co wtedy zrobisz? Jak się poczujesz? Ano właśnie.